Toevallig las ik iets over hoogsensitieve personen en hun troubles en struggles. Dat wekte herkenning bij mij op, maar ook bewustwording. En het knagende gevoel dat dit varkentje eens grondig gewassen moest worden. Wist ik toen veel dat het meer iets met kikkers te maken had dan met biggetjes. Ik zou de koe bij de horens vatten.
Daar zat ik dan. Een beetje sceptisch. Met een ad random gekozen waskrijtje, aarzelend krabbelend. Verwoede pogingen ondernemend om het onderste uit de kan te krijgen. Redenerend, weerleggend, waarheden formulerend, onderbouwend, analyserend, concluderend, opgefokt en rood als een pioen… Mijn diepere 'ik' kwam die dag zelden aan het woord. Het had immers door de jaren heen geleerd om in alle toonaarden te zwijgen.
Het was een confronterend, afmattend gebeuren. Een beetje frustrerend zelf. Want mijn dominante ratio wou alles vatten, dacht alles al te begrijpen en wou koste wat kost de toestand beheersen. Ik lag duidelijk met mezelf in de knoop. Een knoop is nog zacht uitgedrukt. Het was een kluwen geworden van emoties, ongeplaatste zaken en vastgeroeste reflexen. Ik was de 'voeling' kwijt.
Ik had de indruk wat op mijn honger te blijven zitten, niet beseffend dat er iets essentieels was gebeurd. Het vuur was aan de lont gestoken van mijn proces naar verandering.
Bij Kus De Kikker was ik aan het juiste adres. Wat zou ik in godsnaam gedaan hebben op de sofa van een luisterbereide therapeut. Ik kon het immers al heel goed uitleggen. Monologen, uren en uren aan een stuk als het moest.
Sabine heeft een doe-aanpak die de zwijgplicht van je kostbare, kwetsbare, werkelijke 'ik' opheft. Niet dwingend, maar ook niet afwachtend. Sturend op basis van wat er vanuit jezelf opborrelt. En geloof me, het is verhelderend wat dat stukje van jezelf te vertellen heeft...
Lithobatus sylvaticus anonymus (de anomieme boskikker)
T.V. uit Gent
