Eline (21) stuurde me dit waargebeurde sprookje. Te mooi om niet met jullie te delen:
“Een vrolijk, lief en zacht kind”, dat was ik volgens mijn mama. Vol vragen, altijd aan het zingen of praten, met oog voor mooie dingen. Maar ook gevoelig en vaak heel bang. Zelf voelde ik me anders, een buitenbeentje.
Naar school gaan was eerst een uitdaging, later een hel. Ik kreeg er weinig begrip en nog minder begeleiding. Vriendschappen liepen op de klippen, de sfeer thuis leed eronder. Ik zocht mezelf, maar raakte steeds meer verstrikt in een web van depressie, angst en een heel laag zelfbeeld. Ik voelde me boos, verdrietig, alleen, hulpeloos en een mislukkeling.
Toen ik me door het 6de middelbaar sleepte, liet mijn lichaam het afweten. Elke dag had ik hoofdpijn en was ik misselijk. Vaak kwam er ook nek-, rug- en buikpijn bij. Ik kwam na school thuis en viel als een blok in slaap. Tijdens vakanties kwam ik nauwelijks buiten, de telefoon opnemen of de voordeur opendoen zag ik niet meer zitten.
Mijn mama bleef niet bij de pakken zitten. Dokters, psychologen, psychiaters: elke keer opnieuw lieten ze mij mijn verhaal doen en kwamen ze met diagnoses (ADD, dyscalculie, dysorthografie enz.), gesprekstherapie, medicatie zelfs. Het hielp niet of maar even.
Ik had het gevoel dat niemand me echt begreep of aanvoelde waar het probleem lag. Dat ik ter plekke bleef trappelen, bang om weer te verdrinken. Ik raakte sociaal helemaal geïsoleerd en zag het niet meer zitten. Elke dag vocht ik om te overleven, terwijl ik gewoon wilde leven. Ik wou gewoon ‘normaal’ zijn…
Tot mijn mama ‘Kus De Kikker’ tegenkwam op internet. Bij onze eerste ontmoeting - waar ik heel bang voor was - voelde ik me zo welkom en begrepen. Ik merkte dat Sabine me ECHT wou en kón helpen, een gevoel dat ik bij geen enkele psycholoog heb gehad. Ze keek recht in mijn ziel… Hartverwarmend!
Bij het avondseminar ‘Hoogsensitiviteit (h)erkend en begrepen’ was ik heel ontroerd. Zo mooi! Mijn papa – die me vaak moeilijk begreep – was mee en dat was intens. Voor de sessie was hij kritisch, maar nadien vond hij het heel interessant. Er viel echt een last van mijn schouders: hij begrijpt me nu beter en houdt er rekening mee. Dat heb ik zo hard gemist…
Voor mij ging er een nieuwe wereld open. Sinds de twee dagen ‘Sensitief Sterk’ voel ik me veranderen. Ik bekijk zoveel dingen anders! Beetje bij beetje leer ik mezelf kennen en ontdek ik hoe mooi mijn hoogsensitiviteit is. Ik verlies me niet meer in elke emotie en pas ‘trucjes’ toe die een enorm verschil maken in mijn leven. Kortom, ik leer terug met mezelf in contact staan en er gewoon ‘zijn’.
Sabine was mijn redding en daar ben ik haar zo dankbaar voor. Ze is een diepgaande specialist met de waanzinnig mooie kracht om mensen echt te helpen en ze straalt een prachtige, authentieke energie uit. Echt een voorbeeld, voor mij en eigenlijk voor iedereen! Zoals mijn mama zei: ”Zoals Sabine zouden er meer moeten zijn.”
Ook al sleur ik heel wat bagage mee en heb ik nog een lange weg te gaan, ik voel diep vanbinnen de wilskracht om door te gaan en zie licht aan het eind van de tunnel. Ik was vergeten dat het leven mooi is en dat ik het met mijn hoogsensitiviteit nog mooier kan maken... Ik ben oké, dit is wie ik ben en dat is oké! Voor het eerst heb ik met heel mijn hart zin om verder te gaan.
Je ziet het, een gelukkig einde bestaat niet alleen in sprookjes : ) Helaas zijn Eline’s verhaal en de moedige strijd van haar gezin heel herkenbaar voor hoogsensitieve mensen. Omdat je ‘anders’ bent, probeer je je uit alle macht aan te passen aan de buitenwereld. Je gaat als wijze, lieve en zachte mens dus ‘buitenstebinnen’ leven en dat eist zijn tol:
- De omgeving dringt zich aan je op en je raakt overprikkeld door geuren, geluiden, …
- Je gaat piekeren, krijgt nachtmerries, wordt onzeker en voelt dat je de controle verliest.
- Je doet nog meer je best en leert ‘overleven’, bouwt muurtjes en isoleert jezelf.
Zo raak je meer en meer vervreemd van wie je bent. Je vecht tegen jezelf en merkt dat je stilaan fysieke klachten krijgt, zoals Eline vertelt. Na lang zoeken – waarbij je helemaal ‘binnenstebuiten’ wordt gekeerd – krijg je dan een diagnose: ADHD, OCD, CVS, fibromyalgie, … Dat lucht even op, maar neemt de oorzaak niet weg. Het zijn weerstandsziektes, het gevolg van jouw gevecht tegen jezelf.
Het goede nieuws? Dat vertelde Eline je. Er is licht aan het eind van de tunnel. Heb jij het gevoel dat je ‘hier niet past’? Dat etiketten en diagnoses je geen rust/geluk brengen? Dat wat bij anderen werkt, bij jou niet werkt? Ben je op zoek naar het puzzelstukje waardoor je je begrepen voelt en rust vindt? Waardoor zelfs je pijn kan verdwijnen?
Als je hooggevoelig bent, is dat geen ziekte of probleem. Het is een gave die – zoals Eline het zo knap zegt – je leven nog mooier zal maken. Als je stopt met vechten tegen jezelf, je jezelf beter leert kennen en graag leert zien zoals je bent. Dan verbind je met de ander vanuit een mooie verbinding met jezelf. Dat is ‘binnenstebuiten’ leven.
Tip: ken je iemand die nog tegen zichzelf vecht? Toon hem/haar het licht aan het eind van de tunnel en stuur dit artikel door! Zo maken we samen de wereld een stukje mooier. Bedankt!
Ben jij ook op zoek naar dat puzzelstukje om je begrepen en gelukkig te voelen? In het avondseminar ‘Hoogsensitiviteit (h)erkend en begrepen’ ontdek je de verklaring van jouw talenten en obstakels. Van harte welkom! Heeft je partner, vriend(in) of familielid hier ook veel aan? Breng hem/haar gerust mee.
Heb je 'Hoogsensitiviteit (h)erkend en begrepen' al gevolgd en ben je klaar voor de volgende stap? Dan ben je welkom op 'Sensitief Sterk' (voor jou) of 'Succesvol opvoeden' (over je kind).
